شاید برای خود مودی ها نیز سوال برانگیز باشد که چگونه شش هیئت عزاداری در یک شهر کوچک شکل گرفته است ؟ آیا این خوب است یا بد؟
رشد سالانه هیئت عزاداری به نوعی گروه گرایی و قبیله گرایی در این شهر دامن زده است که اگر چه تعداد بیشتری از سلیقه ها و دیدگاهها را پوشش میدهد و بر کمیت عزادران می افزاید اما گاه به رقابت های ناصحیح و حتی مشاجرات می انجامد که ممکن است در دیگر مسایل شهر نیز اثرات نامطلوب خود را در طول سال نشان دهد و این در شأن مود نیست.
چگونه است که در شهری چون زنجان باید همگرایی و وحدت به زیباترین وجه در حسینیه اعظم این شهر چشم همگان را خیره سازد اما در شهر بسیار کوچک چون مود هر سال باید بر طبل تفرقه و گروه گرایی کوفته شود.
جای یک مدیریت هوشمند بر جهت دهی فعالیت های عزاداری خالی ست ، کدامین نهاد باید بر تعمیق جریان عزاداری و تبیین اندیشه و استدلال در این مهد علم و هنر همت گمارد؟!
مگر ما داعیه هژمونی فرهنگی و علمی نداریم !؟رخنمون ها و مصداق ها ی این ادعا کجاست ؟!
راه افتادن هیئت ها در کوچه ها ، خیابان ها ، در منازل و قبور برای دریافت نذورات، در هم آمیختگی سرسام آور صدای بلندگوها ،سنج ها ، طبل ها و… جریان نامطلوب و قشری نگری از عزاداری ست است که سالهاست بر چهره فرهنگ غنی این شهر و نیز فرهنگ معناگرای عاشورا خراش می اندازد و هیچ کس چاره ای نمی اندیشد .
ذبح غیر بهداشتی و گاه غم انگیز گوسفندان در مقابل چشم کودکان و زنان در کوی و برزن و راه افتادن دستجات نه چندان منظم ، برای دریافت این نذورات که از عمق جریان عزاداری می کاهد به سادگی میتواند مدیریت شود بی آنکه تاثیری بر کمیت نذورات داشته باشد و در این راستا الگوی شهرهای دیگر قابل بررسی است.
تبدیل لحظات ناب عزاداری در شبهای تاسوعا و عاشورا در منظر صدها میهمان غیر مودی به عرصه دریافت نذورات ،به نظر می رسد ضعیف ترین راه ممکن برای جلب کمک ها و نذورات است در حالی که میتوان به روشهای ساده تر همه آن کمک ها را از یک یا چند نفر جذب نمود و حرمت و وجاهت عزاداری و جایگاه فرهنگی مود را نیز حفظ کرد.
در سال گذشته عصر عاشورا را میهمان شهر خوسف بودم ،جلوه های زیبایی از همگرایی و اتحاد را در کنار مراسم منحصر به فرد “بیل زنی” مشاهده نمودم که سبکی خاص و تامل برانگیز از عزاداری را به نام خود ثبت نموده است، چرا ما نباید طراحی و برنامه ریزی دقیق تر در این خصوص داشته باشیم .
جریان عزاداری و محرم در مود نیاز به طراحی های هوشمندانه دارد .مجریان و گردانندگان مراسم باید انسان هایی فرهیخته و صاحب نظر باشند .رقابت ها باید جایش را به رفاقت ها بدهند و همه مسوولین هییت ها باید به فلسفه عزاداری و حفظ جایگاه فرهنگی مود وفادار و ملتزم باشند.
البته در چند سال اخیر اقدامات مثبتی انجام شده است از جمله ساماندهی نسبتا مطلوب عزاداری در حسینیه جامع و نماز ظهر جمعه و… که جای سپاسگزاری دارد اما بی تردید کافی نیست و بازنگری های اساسی و خیرخواهانه در این خصوص لازم است.
محمد رضا حسینی مود
