شعری از محمد رضا حسینی مود
توضیح:
فروردین امسال شعری بسیار زیبا بر روی گوشیهای موبایل جابجا میشدکه هر مودی ودوستدار مود را به شعف وامیداشت .شعری همراه با موسیقی ریب و بهاری . این شعر زیبا را با هم زمزمه میکنیم:
آی رفقا این جا دیار موده
اینجا پر از ترانه وسروده
اینجا دبار دانش و سواده
اینجا دیار معتمد نژاده
هزار هزار دکتر ماهر داره
مثل حسینی یکی شاعر داره
قطار قطار فرشای عالی داره
هزار هزار مثل بلالی داره
مدرسه ش از زمان شوکتیه س
تازه هنوز این اول قضیه س
هرکی تو زندگی یه حالی برده
اول شراب ناب مودو خورده!
تشنه ی یک جرعه ی آبش منم
بنده ی انگور و شرابش منم
آی رفقا این جا دیار موده
این جا کمی پایین تر از فنوده
ملکی یه که به هیشکی باج نمی ده
شاهی یه که به هیشکی تاج نمی ده
مردا ی اون آقا و جنتلمنن
دکترای مطبای لنذنن
اهل باغتند و اهل فکرن
صاحب ایده های ناب بکرن
نه چاپلوسن ونه اهل میزن
با ظالما همیشه در ستیزن
رفیق فرقه های رپ نمی شن
اسیر دست راست و چپ نمی شن
نه گبر و بت پرست و نه یهودن
نه شیعه و نه سنی اهل مودن
تو معرفت به زیر پات خاک می شن
تو دعواها خیلی خطر ناک می شن
اهل مرام و اهل عشق و حالن
تو باغ نامردا فقط شغالن!
آی رفقا این جا دیار موده
این جا پر از ترانه و سروده
دخترای ناز فراوون داره
یه لیلی اش هزلر تا مجنون داره
دخترایی که مثل گل لطیفن
پی اچ دی دانشگاه شریفن
عشق منه موی پر از تابشون
خونه دلم از لب عنابشون
بعضی زناش چادر چاقچور دارن
مثل قدیما موهای بور دارن
دخترای پای قنات سابق
دخترای شاخ نبات سابق
دخترای غمزه فروش عاشق
دخترای سبو به دوش عاشق
دخترای خوشگل گیسو کمند
دخترای عیدای “آلو بلند”
دخترای از غم و غصه آزاد
دخترای باغای “سمسول آباد”
دخترای بدون شال و سربند
دخترای ناف”فنود “و “چهکند”
چند سالیه که حال شاعر بده
گم شده ی دود و دم مشهده
گاهی انیس گریه های سخته
گاهی اسیر دست پایتخته
این دل خسته ام که در رکوده
مخلص بچه های خاک موده
در رگ من همیشه خون موده
که هستی ام از آب و نون موده
مود اگه خوبه یا اگر که زشته
برای من که بهتر از بهشته
